Amerikanen geven exorbitant veel geld uit aan gezondheidszorg, en dat doen ze al jaren. Als land geeft de VS meer uit aan gezondheidszorg dan enig ander land met hoge inkomens ter wereld – zowel op basis van de kosten per persoon als op basis van een deel van het bruto binnenlands product. Toch zou je het niet weten als je de belangrijkste gezondheidsstatistieken van de afgelopen jaren bekijkt; de VS hebben een relatief erbarmelijke gezondheid. En de COVID-19-pandemie heeft het falen van het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem in vergelijking met zijn sectorgenoten alleen maar verergerd, aldus een nieuwe analyse van het Commonwealth Fund.
Vergeleken met andere landen met een hoog inkomen hebben de VS de kortste levensverwachting bij de geboorte, het hoogste aantal vermijdbare sterfgevallen, het hoogste aantal pasgeborenen sterfgevallen, het hoogste percentage moedersterfte, het hoogste percentage volwassenen met meerdere chronische aandoeningen en het hoogste percentage zwaarlijvigheid, zo blijkt uit de nieuwe analyse gevonden.
“Amerikanen leven korter en minder gezond omdat ons gezondheidszorgsysteem niet zo goed werkt als het zou kunnen zijn”, zegt Munira Gunja, hoofdauteur van het boek. analyse en een senior onderzoeker voor het International Program in Health Policy and Practice Innovation van het Commonwealth Fund, in een pers stelling. “Om de achterstand op andere landen met hoge inkomens in te halen, zouden de regering en het Congres de toegang tot gezondheidszorg moeten uitbreiden. agressief handelen om de kosten onder controle te houden, en investeren in gelijkheid in de gezondheidszorg en sociale diensten waarvan we weten dat ze tot een gezonder leven kunnen leiden bevolking."
Jong sterven
Over het geheel genomen schetst de analyse een grimmig beeld van de grote inhaalslag die de VS nog moeten maken. Wat de levensverwachting betreft, lopen de VS al jaren achter op hun sectorgenoten, maar namen ze tijdens de pandemie een duikvlucht, terwijl andere landen het beter deden. In 2020 was de gemiddelde levensverwachting bij de geboorte in de VS 77 jaar, drie jaar lager dan het gemiddelde voor hoge-inkomenslanden. De op een na laagste levensverwachting onder de hoge-inkomenslanden kwam uit Groot-Brittannië, waar in 2020 een levensverwachting bij de geboorte van 80,4 jaar was.
Voorlopige gegevens voor 2021 suggereert dat de levensverwachting in de VS bijna een heel jaar verder is gedaald, van 77,0 jaar naar 76,1 jaar. In verband daarmee hadden de VS in 2020 het hoogste aantal sterfgevallen als gevolg van COVID-19 vergeleken met hun sectorgenoten met een hoog inkomen, en behoorden ze tot de laagste van hun leeftijdsgenoten wat betreft de vaccinatiegraad tegen COVID-19.
Volgens een bijzonder beschamende reeks statistieken heeft de VS nog steeds de hoogste kinder- en moedersterfte van alle andere landen met hoge inkomens. In 2020 waren er in de VS 5,4 kindersterfte per 1.000 levendgeborenen, terwijl het gemiddelde onder de hoge-inkomenslanden 4,1 kindersterfte bedroeg. In Noorwegen waren er 1,6 sterfgevallen per 1.000 levendgeborenen. Ook het gezondheidszorgsysteem laat moeders in de steek. In 2020 waren er 24 moedersterfte per 100.000 levendgeborenen, ongeveer 2,5 keer hoger dan het gemiddelde voor hoge-inkomenslanden. Het land met het op een na hoogste moedersterftecijfer was Nieuw-Zeeland met 13,6 per 100.000 levendgeborenen.
Nu veel Amerikaanse staten de klok op het gebied van reproductieve rechten en kraamzorg snel terugdraaien, zijn de schrikbarend hoge cijfers van de VS kindersterfte en moedersterfte Zijn naar verwachting verergeren.
Naast de zwangerschap sterven Amerikanen aan andere aandoeningen die behandelbaar of te voorkomen zijn, in een tempo dat veel hoger is dan dat in alle andere landen met hoge inkomens. In 2020 waren 336 sterfgevallen in de VS per 100.000 mensen vermijdbaar, terwijl het gemiddelde onder de hoge-inkomenslanden slechts 225 sterfgevallen per 100.000 bedroeg. Het aantal vermijdbare sterfgevallen is in de VS sinds 2015 gestegen, zo blijkt uit de analyse.
Zieker
Dat komt overeen met de bevinding dat Amerikanen meer kans hebben op meerdere chronische aandoeningen dan hun leeftijdsgenoten in landen met een hoog inkomen. In 2020 zei 30,4 procent van de Amerikaanse volwassenen dat bij hen eerder twee of meer chronische aandoeningen in hun leven waren vastgesteld. Van andere landen met hoge inkomens meldde niet meer dan een kwart van de volwassenen twee of meer chronische aandoeningen te hebben. Het hoge percentage zwaarlijvigheid in Amerika kan in deze discrepantie een rol spelen. De VS hebben een hoger percentage zwaarlijvigheid dan enig ander land met hoge inkomens. In feite is het bijna twee keer hoger dan het gemiddelde van zijn collega's.
Terwijl Amerikanen jong sterven aan vermijdbare omstandigheden, geven ze ook een exorbitant bedrag uit aan gezondheidszorg. De VS besteedden in 2020 17,8 procent van hun bbp aan gezondheidszorg, bijna twee keer zoveel als het gemiddelde van 9,6 procent onder de hoge-inkomenslanden. Per persoon gaf het meer uit dan zijn collega's en betaalde het bijna $12.000 per persoon via overheidsverzekeringsprogramma's, particuliere verzekeringsdekking en eigen kosten. Het land dat het dichtst bij de Amerikaanse uitgaven kwam, was Duitsland, met iets meer dan 7.000 dollar per persoon.
De gegevens duiden erop dat deze hoge prijzen Amerikanen ervan weerhouden de zorg te krijgen die ze nodig hebben, wat mogelijk bijdraagt aan de hoge aantallen chronische aandoeningen en vermijdbare sterfgevallen in het land. Uit de analyse bleek dat de VS een van de laagste doktersbezoeken hadden, met slechts vier per jaar. Het gemiddelde bedroeg een 5,7. De VS heeft ook een van de laagste aantallen praktiserende artsen per 1.000 inwoners: 2,6 per 1.000, terwijl het gemiddelde 3,7 bedraagt.
De VS waren in de analyse het enige land met hoge inkomens dat geen gezondheidszorgdekking garandeert. Mensen in de meeste andere landen met hoge inkomens hebben een gegarandeerde gezondheidszorgdekking met de mogelijkheid om aanvullende particuliere dekking te kopen.
Dit bericht is bijgewerkt om een fout te corrigeren. Het aantal praktiserende artsen werd gemeten per 1.000 mensen, niet per 100.000.
